Oneindig licht dat weerkaatst op de bodem van de zee. Geen stilte, maar het ruizen van de wind, het geroep van vogels en het zware stappen van je mede-wadlopers. Wadlopen is een magische ervaring: ploegen over de zeebodem, terwijl de zee zich even terugtrekt
Afgelopen zomer trok ik met mijn landschaps-lunatics vrienden op dwaaltocht over het wad, vanaf het noordelijkste vaste-land-café van Nederland. Vroeg eropuit, door de buitendijkse droge kwelders met zijn verrassende rijkdom aan planten en kruiden. Dan de nog magischere, opdrogende klei met haar grillige groeven en glanzende huid. Zeekraal die het zoute gebruikt, maar leeft op het verborgen zoete water — een botanicus zou het niet mooier kunnen bedenken.
Het echte werk begint wanneer je half wegzakt in de slik: stap voor stap vooruit, soms glijdend, soms lachend om je eigen gestuntel. Banjerend door geulen en prielen, of met de tas boven het hoofd een droge plaat bereiken. Het wad bepaalt je tempo, nooit andersom.
Compleet moe maar intens voldaan bereiken we via de ondiepe vaargeul de haven van Noordpolderzijl. Bij café Zielhoes wacht een welverdiende lunch, uitzicht over het wad en de warmte die je lijf terug laat keren na een frisse duik, om de Groningse klei weer netjes aan de natuur terug te geven.
