Ik ben naar een grote overzichtstentoonstelling van de Italiaanse kunstenaar Alberto Burri geweest. Ben zijn werk pas echt gaan waarderen nadat ik zijn land art in Gibellina ontdekte. Voor het eerst kon ik zijn oeuvre van begin tot eind, én op ware grootte, ervaren. Ik bewonderde de schilderijen en stond met open mond naar de kunstwerken te kijken. Hoe langer je kijkt, hoe groter hun schoonheid wordt.
Laag over laag, gebruikmakend van materialen uit het dagelijks leven: beddengoed, nachtkleding, jute zakken, cellotexpanelen of inpakplastic. Met spijkers reliëf creëren of met warmte gaten branden in het doek. Het werk met vuur deels vernietigen, het vervolgens weer aan elkaar naaien of tot een nieuw geheel laten versmelten.
Terwijl ik door de zalen liep, vroeg ik me af: wat zou Alberto nu doen? Tevreden toekijken, of juist werken uit verschillende periodes bijeenpakken om ze te versmelten, te bewerken met vuur of te overnachten met een nieuw hedendaags materiaal?
Wat zou ik graag met hem door de zalen dwalen.
